Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog
AVALI avali, a rivistablog primurosa di u spannamentu di a pruduzzioni litteraria corsa d’oghji, ma à tempu locu di baratti è di critica suciali.

U Signori di i Moschi (Sa majesté des mouches)

Marceddu

Rumanzu

 

 









U Signori di i Moschi hè u capid’opara pessimistu di u scrittori inglesu William Golding. Ci prisenta a vita di un gruppu di ziteddi (da sei à dodici anni) scalata in un’isula diserta à mezu Pacificu dopu ch’edda si fussi abbattuta a so aviò. Adulti micca, sò soli, à brida sciolta. In i prima tempi, ani da circà d’assistà u locu, dendusi reguli. Ma l’isula, da paradisu torra prestu prestu un infernu di barbaria sfrinata ed assassina. Ani da voltà à l’arritrosa i ziteddi.


I tabù posti da a civilizazioni da cunfinà l’animalità di l’omu sò stati dirrotti. Più nimu pò para tandu u sfocu miciadiu di u stintu primitivu. Ma s’è ind’è l’animali, u stintu hè mutori di a supravvivenza in u mondu ostili (l’animala ùn tomba micca pà u piaceri di tumbà, pà nutrisciasi inveci, a crudeltà ùn hè micca micca u fattu di u mondu animalu), l’omu, cù a so intillighjenza chì u faci capaci di capì l’azzioni soi, chì u punta à rifletta à u valori di l’attu, scurdendusi di l’umanità soia (hè un’eclissi di a cuscenza, sdrutti ch’eddi sò i cunfini trà u bè è u mali), torra un ammostru.


Hè ciò ch’edda ci faci capì dinò a littura di l’Anticu Tistamentu cù a passata di l’Eden. À l’iniziu, l’omu hè un’animala à buleghju à quidd’altri, mossu da u stintu vitali, ma nucenti è incuscenti, chì ni sà nè di bè nè di mali (chì d’altrondi ùn asistini ancu postu chì u solu essaru à pusseda a cuscenza, hè u plasmatori, Diu). l’omu hà da nascia una siconda volta dopu à a passata di a fica cù Eva è a sarpi malefica. L’equilibriu magicu, divinu hè rottu pà u sempri. L’omu scopra tandu a cundizioni soia (hè murtali, sottupostu à i brami di un Diu à quandu crudu, à quandu dolci, indiffarenti à spessu) in un mondu fattu di suffrenza è di spaventu. L’omu hè un essaru squilibratu. Qualvoglia fussini i sforzi intrapresi, mai più si vultarà à u statu d’innanzi, quiddu di l’equilibriu edenicu. A bestia hè drentu à no, a bestia, semu no. A sapemu è ci intimurisci 'ss’idea. Da cufinalla in i tarritorii i più landani di a cuscenza, bisognu tandu à alzà un muraglionu altu è sodu, a civilizazioni. Ma ùn ci n’hè acquisti difinitivi di a cultura, ad ogni passu, da sottu à no, s’apri l’abissu. Moltu più quandu u mali si vesti in panni di nurmalità.


In 1961, Hannah Arendt suvitò in Ghjerusalemma, à contu di u New Yorker, u prucessu Eichmann. Ni scrissi unu resucontu è po un libru intitulatu, appuntu, Eichmann in Jerusalem : a report on the banality of evil (traduzzioni taliana, La banalità del male, Arendt, 1993). Otto Adolf Eichmann era statu, in u righjimu nazista, l’urganizadori prima di a spulsioni è po di a dipurtazioni voltu i campi di starminiu di milioni di ghjudei. Quandu s’iniziò u prucessu paria chì si duvissi ghjudicà à Satanassu. Ma in u resucontu ch’edda feci, Hannah Arendt, Eichmann vinia dipintu da figura gruttesca è tuntina inveci di un antimoniu : « Puri i sforzi di u publicu ministeru, tutt'ugnunu si pudia accorghja chì st’omu ammostru ùn era. Ma era difficile di ùn vedalu com'è calchì carnavali » ; « U più pessimu in u casu Eichmann era chì l'omini com'è eddu vi n’erani tanti è più chì quisti quì ùn erani nè bistrocchie nè sadichi, bensì erani, è sò di fatti, nurmali chì basta ». U fattu u più trimenti chì si rileva in u parsunaghju di Eichmann hè piuttostu ind’è l’assuluta incapacità di veda è di pinsà i cosi da u puntu di vista di l’altri. Eichmann, dici Arendt, ùn capì mai ciò ch’eddu era fendu, parvia chì li mancava l’imaghjinazioni nicissaria da capì à u veru fondu u significatu è i cunsiquenzi di l'azzioni soi. U parè di Arendt hè chì Eichmann hè raprisintenti di quiddu mali banali, chì infattà, si pò infattà ogni ghjornu, stremu di sicura, ma mancu stampa radicali è ancu menu dimoniacu. Quiddu mali chì si pudaria ancu chjamà "indiffarenza" à i patimenti di l'altru è chì cunduci sempri o guasgi voltu u gattivu sughjittisimu gratisu. Eichmann hè un omu squilibratu, privu di quidda empatia, di quidda imaghjinazioni chì ci faci omini cumpiiti. Altr’è tantu i ziteddi insalvatici è assititi di sangui di U Signori di i Moschi.


Arendt è Golding ci facini capì una cosa da tena à menti sempri : hè innatu à l’omu u mali. Innatu è cumunu.

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commentaires